به گزارش باکس افیس ایران: منوچهر طَیاب (زادهٔ ۱۳۱۶ در تهران – درگذشتهٔ ۴ شهریور ۱۳۹۹ در وین) مستندساز ، نویسنده ، عکاس ، و منتقد اهل ایران بود.
آغاز زندگی و تحصیل
منوچهر طیاب در سال ۱۳۱۶ در تهران زاده شد. او در دبیرستان البرز در رشته ریاضی فیزیک تحصیل کرد. اما میخواست با بورس تحصیلی دولت برای تحصیل در رشته تئاتر به خارج از کشور برود اما با مخالقت سرپرست دانشجویان مواجه شد که باور داشت بورس تحصیلی برای پزشکان و مهندسان است. به همین دلیل، طیاب ناچار شد در رشته معماری از دانشگاه فنی وین پذیرش بگیرد ولی هدف اصلی او تحصیل در رشته سینما بود. وی دانشآموختهٔ رشتهٔ معماری از دانشگاه فنی وین و تحصیل کردهٔ رشتهٔ کارگردانی سینما و تلویزیون و طراحی صحنه از دانشکدهٔ سینمایی آکادمی دولتی موسیقی و هنرهای نمایشی وین بود.
زاده | ۱۳۱۶ تهران، ایران |
درگذشته | ۴ شهریور ۱۳۹۹ (۸۳ سال) وین، اتریش |
ملیت | ایرانی |
زمینه فعالیت | مستندساز، نویسنده، عکاس، و منتقد |
نقشهای برجسته | دریای پارس همراه باد در دل تنهایی کویر |
بازگشت و کار حرفهای
فیلمسازی
منوچهر طیاب در اتریش ازدواج کرد ولی برای کار به ایران بازگشت و در اداره سمعی و بصری اداره کل هنرهای زیبا که بعدا به وزارت فرهنگ و هنر تغییر یافت، مشغول به کار شد.
منوچهر فیلمسازی را در سال ۱۳۴۲ (خورشیدی) با کارگردانی فیلمی دربارهٔ سفالهای قدیمی ایران به نام سفال آغاز کرد. در سال ۱۳۴۳ طیاب دومین فیلم خود را با نام ریتم ساخت که مورد توجه یونسکو قرار گرفت. او بیش از ۹۰ فیلم مستند و آموزشی ساخته است. تحصیل منوچهر طیاب در رشته معماری باعث شد به ساخت فیلمهای مستند درباره معماری و به ویژه تاریخ معماری ایران علاقه پیدا کند.
تنها فیلم داستانی طیاب سوزنبان است که در سال ۱۳۵۰ آن را ساخت. او فیلم داستانی دیگری نیز به نام سوی شهر خاموش ساخت که به کل سانسور شد و از بین رفت.
منوچهر طیاب، پیش از انقلاب ۱۳۵۷ مدتی نیز با دانشگاه کلمبیا همکاری داشت. وی استاد رشتهٔ سینما در دانشکده هنرهای دراماتیک و تلویزیون، سرپرست رشتهٔ سینماتوگرافی و عکاسی دانشکدهٔ علوم ارتباطات اجتماعی تهران و عضو هیئت داوران یونسکو در جشنواره بینالمللی فیلم کوتاه کراکوف لهستان بودهاست.
منوچهر طیاب ایرانشناس و از جمله افرادی بود که برای توسعه و گسترش عملی سینمای مستند در ایران تلاش نمود. او تلاش میکرد خردهفرهنگهای گمشده ایران را ماندگار کند. طیاب معتقد بود که فرهنگ یک جریان سیال است که در ارتباط درست با دیگران معنا مییابد. او عمیقا اعتقاد داشت که از طریق آثار فرهنگی میتوان ایران را به جهانیان معرفی کرد و در این زمینه گفته بود:
امروز میتوانیم با استفاده از این تصویر وقت بگذاریم و کشور خود را به جهانیان بشناسانیم. سینما این امکان را به ما میدهد که نه تنها فرهنگ و جغرافیای ایران را برای خودمان روشن کنیم، بلکه میتوانیم وجوه آن را برای اروپاییان و در کل غیرایرانیان نیز روشن کنیم.
نویسندگی
او کتاب فیلمهای مستند خود از جمله: همراه باد در دل تنهایی کویر و دریای پارس را نیز چاپ و منتشر نمود.
عکاسی
منوچهر طیاب به عکاسی نیز علاقه داشت. از دید او، عکس، “یادداشت تصویری” بود که از آن برای فیلمسازی خود بهره میگرفت. عکاسی برای او مشوقی برای انجام تدوین بود.
بزرگداشت
در خرداد ۱۳۸۷ مجله بخارا شبی را برای بزرگداشت منوچهر طیاب برگزار کرد.
در سال ۱۳۹۸ نیز در سیزدهمین دوره جشنواره سینما حقیقت، گزیدهای از آثار طیاب به نمایش درآمد و نشان “فیروزه حقیقت” به او اهدا شد.
درگذشت
منوچهر طیاب ۴ شهریور ۱۳۹۹ در سن ۸۳ سالگی به دلیل سرطان در بیمارستانی در وین، درگذشت. مراسم تشییع جنازه و خاکسپاری وی در آرامگاه مرکزی وین در ۲۱ شهریور برگزار شد.
بدون دیدگاه