به گزارش باکس افیس ایران: «شبیه بی‌شبهه» به نویسندگی و کارگردانی اصغر گروسی از شیراز یکی از آثار پذیرفته‌شده در جشنواره نمایش‌های آیینی و سنتی است.
گروسی درباره اثرش گفت: «شبیه بی‌شبهه» اولین نمایش از یک مجموعه سه‌گانه است. این نمایش حاصل دو سال پژوهش و پایان‌نامه من است و به سمت مضحکه در شبیه‌خوانی گرایش دارد. همچنین از آیین‌های دیگر نمایش‌های سنتی از جمله روحوضی، مطربی و … در آن استفاده شده است. دلیل پژوهش من در این کار این بود که ما مضحکه به‌روزی نداشتیم که بتواند ساختار شبیه‌خوانی را حفظ کند و شوخی‌های به‌روز بسازد.
او که از شهر شیراز در این جشنواره شرکت کرده، درباره وضعیت نمایش‌های آیینی و سنتی بیان کرد: در ایران نمایش‌های آیینی و سنتی را فقط با یک ژانر سیاه می‌شناسند و از آن ژانر هم آن‌قدر سخیف استفاده می‌کنند که در بعضی مواقع نمی‌توان خانوادگی آن نمایش‌ها را دید. به علت این‌که پیش خود فکر می‌کنند هرکسی صورتش را سیاه می‌کند مجاز به شوخی‌های بی‌شرمانه است. این باب شوخی‌ها نمایش‌های آیینی و سنتی را به قهقرا می‌برد و شیراز هم از این قاعده مستثنی نیست.
گروسی در پاسخ به این سوال که آیا نمایش‌های آیینی و سنتی قابلیت جذب و استقبال مردم را دارند، توضیح داد: یکی از دلایل پژوهش من در این حوزه برای به اثبات رساندن نظریه‌ام مبنی بر همین موضوع بود. من معتقدم نمایش‌های آیینی و سنتی به‌ویژه شبیه‌خوانی ظرفیت این را دارند که نمایش‌های به‌روز دنیا را در قالب آن‌ها اجرا کرد. فقط این موضوع کمی زمان‌بر است و قطعا نقص‌هایی را به همراه دارد. این نقص‌ها باید با حمایت پژوهشگران و افراد خلاق رفع شوند.
او افزود: من از این‌که نمایش‌های آیینی و سنتی به آثار موزه‌ای تبدیل شود، وحشت دارم. موزه‌ای شدن آثار، کاربرد آن‌ها را از بین می‌برد و متاسفانه این اتفاق در حال رخ دادن است.
این هنرمند که اولین حضورش را در جشنواره آیینی و سنتی تجربه می‌کند، در ادامه گفت: شاید در چنین شرایطی تنها بارقه امید، جشنواره آیینی و سنتی است. هر بار به بهانه برگزاری این جشنواره هم که شده تلنگری به جامعه وارد می‌شود که به سمت کارهای آیینی گرایش پیدا کنند اما تنها برگزاری این جشنواره کافی نیست.
او اضافه کرد: حال اگر این جشنواره هم وجود نداشته باشد باقی‌مانده نمایش‌های آیینی و سنتی بین بچه‌های تئاتری هم از بین می‌رود. حداقل با برگزاری آن تهران هر چند وقت یک بار رنگ و بوی نمایش‌های آیینی و سنتی را می‌گیرد.
گروسی در پایان گفت: حالا که جشنواره به صورت فستیوالی و غیررقابتی برگزار می‌شود، کاش به طول ۱۲ ماه سال برگزار می‌شد. در چنین حالتی معنای اجماع آن را متوجه نمی‌شوم، چراکه می‌توان به نمایش‌های شهرستانی اجرای عمومی در شهرهای خودشان را داد و با این کار تمام ایران بوی نمایش‌های آیینی و سنتی می‌گیرد. البته این نظر شخصی من است.
بدون دیدگاه