به گزارش باکس افیس ایران: آنتونیا شرکا، منتقد سینما معتقد است جنبش «می‌تو» در ایران بسیار نوپا است و افرادی که در این موضوع شریک هستند، هنوز دورخودشان می‌چرخند. او تاکید می‌کند به همین دلیل بهتر است کسی بابت امضا کردن یا نکردن بیانیه اعتراضی زنان سینماگر،توبیخ نشود.
سوم فروردین امسال، با رشته توییت سمیه میرشمسی مبنی بر آزار دیدن از سوی یک بازیگر سرشناس، زنان سینماگر ایرانی بیانیه‌ای را منتشر کردند. در این بیانیه که تعداد زیادی از بازیگران از جمله تهمینه میلانی، میترا حجار، ویشکا آسایش، نگار جواهریان، مریم پالیزبان، هایده صفی‌یاری، شقایق دهقان، فرشته حسینی، کتایون ریاحی، ترانه علیدوستی و ملیکا شریفی‌نیا آن را امضا کرده بودند، آمده است: «در روایت‌هایی که از تجربه‌های دردناک زنان در سینمای ایران منتشر شده، انواع آزارهایی که زیر چتر خشونت جنسی قرار می‌گیرند مطرح شده؛ از جمله هتک حرمت با الفاظ جنسی و جنسیت زده، سوءاستفاده از سکوت و تحمل افراد با گروگان گرفتن حق کار و دستمزد، اعمال خشونت جنسی به وسیله تهدید موقعیت کاری قربانی، تماس‌های بدنی ناخواسته، اصرار و اجبار به عمل جنسی و در نهایت خشونت جسمی و تجاوز.»
به بهانه انتشار این بیانیه و حمایت انجمن‌های مختلف سینمایی و سینماگران متعدد از لزوم برخورد با مسئله آزار جنسی در سینمای ایران، پنجشنبه ۱۸ فروردین، کلاب‌هاوسی درباره این ماجرا برگزار شد که در آن افرادی چون احمد بخارایی، کامبیز نوروزی، منیژه حکمت، نیره توکلی، محمدرضا لطفی، محمد آقازاده، محمدمهدی عسگرپور و آنتونیا شرکا درباره موضوع آزار جنسی و خشونت در سینمای ایران صحبت کردند.
در ادامه صحبت‌های آنتونیا شرکا را می‌خوانید:
آنتونیا شرکا منتقد سینما درباره وجود آزار جنسی در سینمای ایران گفت: «مسئله اذیت و آزار در سینما و حتی در تمام عرصه‌ها، صرفا به همین ایام معطوف نمی‌شود. سال‌هاست که وجود دارد، فقط کسی آن را بیان نمی‌کند. خانم منیژه حکمت، یکی از افرادی بود که سالیان پیش این مسائل را مطرح کرد و به تنهایی به این عرصه آمد و با ساخت فیلم‌هایی در این زمینه، از حقوق زنان دفاع و با شهامت این موضوعات را بیان کرد.»
او درباره فراوانی آزار جنسی در سینما گفت: «من خودم این کارزار را امضا کردم و اعتقاد دارم این مسائل در همه مشاغل وجود دارد. در مشاغل دیگری به جز سینماهم هم حضور داشتم و متوجه شدم که تقریبا زنی وجود ندارد که شاغل باشد و به شکل و طریقی این آزارها را تجربه نکرده باشد. فکر می‌کنم همین که الان این بیانیه نوشته شده و به امضا بیش از ۸۰۰ نفر رسیده و حتی کارزاری برای آن راه اندازی شده، یعنی رسیدگی به این موضوع در حال پیشروی است. با این‌که این حرکت صرفا میزان حساسیت‌ها را بالا برده، اما به نظرم به خودی خود این مسئله ارزشمند است. چرا که انگار یک طوفانی به پا شده و شاید بهتر است که به این حرکت در چنین جامعه‌ای جهت ندهیم. چون هر حرکتی که آغاز می‌شود، به آن برچسب سیاسی بودن می‌زنند.»
شرکا ادامه داد: «اگر ما بخواهیم خیلی به این موضوع فکر کنیم که شبکه‌های خارجی و رسانه‌های خارج از کشور چه اهدافی دارند؟ و چرا الان این اتفاق افتاده نه در یک زمان دیگر و… اگر بخواهیم جغرافیا، زمان و تاریخ را مطرح کنیم، این حرکت، درجا خفه می‌شود.»
این منتقد درباره نگاه و نوع رفتار با افرادی که این بیانیه را امضا کردند گفت: «من مخالف این هستم که آدم‌ها را به خاطر این‌که بیانیه را امضا کردند یا خیر، توبیخ کنیم یا مورد پرسش قرار دهیم. ما باید این موارد را کنار بگذاریم و نباید از کسی این سوال‌ها را بپرسیم. این حرکت در نوع خودش به قدری خام و جوان و نوپا است که فکر می‌کنم در حال حاضر همه دور خودشان می‌چرخند. حتی بین موافقان این بیانیه به قدری طیف گسترده‌ای وجود دارد که دیدگاه‌های کاملا متفاوتی دارند. اگر فرض را بر این بگذاریم که این حرکت هم مانند بسیاری از حرکت‌های دیگر ممکن است مورد سو استفاده قرار بگیرد، اما باز هم ارزشمند است و قطعا در تاریخ ثبت خواهد شد.»
شرکا در پایان گفت: «ما با انجام این کار تمرین دموکراسی می‌کنیم به همین دلیل خواهشم این است که با تمام غلط‌ها بگذارید مشق‌مان را بنویسم و جلوی راه این موضوع سنگ‌اندازی نکنید.»
بدون دیدگاه