باکس آفیس ایران: پنج فیلم که در ساخت و پرداخت و خصوصا رویکردهای مضمونی و ایده‌های با طراوت جسورانه و جذاب‌اند. تماشای این آثار بی‌تردید شما را پشیمان نخواهد کرد. خصوصا دو فیلم «مورس» ساخته روناک جعفری و «اسپاسم» با بازی و کارگردانی صحرا اسدالهی شگفت‌زده‌تان خواهد کرد. فیلمسازان بلندپروازی که با این ساخته‌های کوتاه خود ثابت می‌کنند جنس سینما را خوب می‌شناسند. میزانسن را بلدند، می‌دانند ریتم چیست، به اوج سینمایی مسلط‌اند و فینال متفکرانه برگزار کردن را مهم می‌دانند. اسپاسم یک پلان سکانس از توانایی بازیگری صحرایی است. او خوب می‌داند چگونه حس (نه احساس) ایجاد کند و تماشاگرش را به چی معطوف کند. اما فیلم «مورس» برای جعفری یک سکوی انتخاب شوندگی تام و تمام است. او با یک ایده‌ی بدیع، موضوع حساس و بغایت جذابی از تقابل و کشمکش انسان‌ها در بحران را نمایشی کرده است. لایه‌بندی فیلم جعفری، مرز نمی‌شناسد. آدم‌ها در میدانی از ایفای وظیفه و خیانت (آدم فروشی) به نقطه‌ای از پراتیک اجتماعی سیاسی می‌رسند که به‌جای ادامه تحقق آرمان‌هایشان باید علیه یکدیگر دادگاه نمایشی تشکیل دهند. مورس داستانی برگرفته از رویدادی واقعی در پیش از انقلاب دارد، اما خیال نویسنده به کمک قصه امده تا پروسه دیگری را رقم بزند و مسعود سلامی نیز تخصص‌اش در نور و قاب را به‌کار گرفته تا فضای فیلم، مضمونش را موثرتر جلوه دهد، همانطور که هادی حجازی‌فر سطح فیلم را در زمینه بازیگری بالا می‌کشد. سه فیلم دیگر یعنی «نفس نکش» ساخته میلاد نسیم‌سبحان، «رویای نیمه‌جان» به کارگردانی آرمین اعتمادی و «گوشت تلخ» ساخته فرید حاجی نیز آثاری هستند که این بسته را تقویت می‌کنند. فیلم‌های این بسته برمبنای ژانر و مولفه‌های تعلیق و ویژگی‌های التهاب‌افرین ساخته شده‌اند.
بدون دیدگاه