به گزارش باکس افیس ایران: همین که تا آن سر دنیا، حرف برگزاری جشنواره چهل و یکم فیلم فجر، در میان است، یعنی که این رویداد مهم است؛ برای همه، به ویژه تحریم کنندگان اش.
یک عکسی در شبکه های مجازی به سرعت دست به دست شده است. درباره لوح دیپلم افتخار یک بازیگر است. ساعاتی بعد از اختتامیه. یکسری ها دست می گیرند و به سخره اش می گیرند. موضوع دیپلم افتخار بازیگری هومن برق نورد است. یک لوح کاغذی که در آن خط بد و تقریبا ناخوانا، نام این هنرمند به شکل ناقص نوشته شده، عنوان جایزه اش، لاک گرفتگی دارد و دبیر جشنواره هم پای اش را امضا نکرده است.
هنرمندی هم آمده و عکس این لوح را در صفحه مجازی اش گذاشته و نکته هایی را گفته که طنازانه اما گزنده است. آقای محسن تنابنده بازیگر، نویسنده و کارگردان تلویزیون و سینما، این ایرادها را از لوح گرفته و جان مادر آقای هومن برق نورد را قسم داده که این دیپلم «ردی» را نشان کسی ندهد.
اصل ماجرا، البته ساده است. این عکس نسخه پیش نویس برای تایپ و پرینت یا همان «چک پرینت» نسخه اصل بوده، که معلوم نیست عکس اش را چگونه از صفحه آقای تنابنده و دیگران سر درآورده. مجتبی امینی دبیر جشنواره هم نسخه اصلی را که هم نام صاحب لوح در آن تایپ شده، هم لاک گرفته نشده و هم امضای او در پای آن آمده، در صفحه مجازی خودش منتشر کرده است.
روابط عمومی جشنواره هم یک موضوع مشخص و بدیهی را یادآوری کرده است: «نسخه چک پرینت دیپلم افتخار قبل از امضای دبیر، فاقد اعتبار است». از آنجا که شبکه های مجازی، محل مستعدی برای شایعه و تخریب است، و از آنجایی که هنرمندان و فرهیختگان و چهره های شناخته شده، می باید که از حداقل سواد رسانه ای و تفکر و تأمل و تحمل، در مواجهه با یک موضوع یا پدیده عجیب، برخوردار باشند، انتظار می رفت که با دیدن عکس چک پرینت لوح، از آن گذر می کردند. اما متاسفانه اتفاقی که در واکنش آقای تنابنده افتاد، یک ارزیابی شتابزده و متناقض با رویه مورد انتظار از ایشان بود.
اما، در این اتفاق، یک موضوع بسیار مهمی پنهان اما پیدا بود؛ نداشتن امضای دبیر جشنواره پای لوح افتخار، نشان از اعتبار و اهمیت بالای آن جشنواره می دهد. اگر نه، اگر یک مولفه یا رویداد برای کسی یا کسانی یا یک صنفی، اهمیت نداشته باشد، ضعف ها و «سوتی»هایش هم بی اهمیت هستند. با این همه، جشنواره فیلم فجر، جای همه هنرمندان ایران است و افتخارش هم برای آنان.
بدون دیدگاه