به گزارش باکس افیس ایران: لیلا منصوری نویسنده و کارگردان نمایش «آمده بودیم اینجا بمیریم»، از فضای سورئالیستی این اثر گفت.
لیلا منصوری نویسنده و کارگردان نمایش «آمده بودیم اینجا بمیریم» درباره موضوع این نمایش گفت: موضوع نمایشم روایت زنانه‌ای از آسیب‌های جنگ است؛ داستان خانواده‌ای که در واقعه سقوط خرمشهر دو فرزند خود را از دست داده است. جریان ترک شهر از سوی مردم به واسطه ورود عراقی‌ها را هم در نمایش می‌بینیم.
وی ادامه داد: پس از تمام شدن جنگ و صدور قطع نامه، خانواده به واسطه نگرانی مادر برای فرزندانش زودتر از موعد مقرر به خانه بر می‌گردند؛ خانه‌ای که در مدت حضور عراقی‌ها در خرمشهر، مقر نیرو‌های رژیم بعث شده بود. دوباره پس از جنگ، خانواده خرمشهری باید برای زندگی به این خانه بیایند و آن را دوباره بسازند؛ با ترس هایشان از نشانه‌های جنگ و آسیب‌های وارده جنگ به روح و روانشان.
لیلا منصوری در ادامه درباره چگونگی نوشتن این نمایشنامه اظهار کرد: برای نگارش درباره سقوط و آزادسازی خرمشهر، نیم نگاهی به حضور شهید محمد جهان آرا داشتم. البته نمایش «آمده بودیم اینجا بمیریم» تئاتر مستند و زندگی نامه‌ای نیست و به نام محمد جهان آرا در طول داستان اشاره‌ای نشده است؛ اما من از قسمتی از زندگی وی برای نوشتن داستان الهام گرفتم.
این هنرمند درباره ایده نوشتن نمایشنامه‌اش بیان کرد: ایده نوشتن این نمایشنامه برای خودم بود و دو سال قبل این نمایشنامه را نوشته بودم. نمایش «آمده بودیم اینجا بمیریم»، پارسال برای اولین بار در جشنواره «فتح خرمشهر» نامزد نهایی و در جشنواره «هامون» در بخش مسابقه نمایشنامه نویسی نامزد نهایی شد.
وی ادامه داد: من این نمایشنامه را برای شرکت در جشنواره «الف» نوشتم که موضوع آن صلح بود. تلاشم این بود که خط معکوس فراخوان را در این نمایشنامه اجرا کنم؛ به این معنا که نمایشنامه‌ای درباره آسیب‌های جنگ بنویسم تا آرزو‌های انسان‌ها برای نابودی جنگ و زندگی قبل از جنگ را ببینیم. روند معکوسی که در “جشنواره الف” طی کردم تا از آسیب‌های جنگ بنویسم در آنجا جواب نداد، اما در جشنواره‌های “فتح خرمشهر” و “مقاومت” جواب داد.
این نویسنده و کارگردان درباره فرم اجرای نمایش خود گفت: این نمایشنامه در بستر رئالیستی نوشته شده، اما با توجه به اینکه در روز‌ها و شرایط سخت کرونایی و روز‌های تعطیلی دو هفته‌ای تهران کار را تمرین کردیم. برای بازبینی نمایش رفتیم و در شرایط سخت آن را اجرا کردیم چرا که دکور صحنه رئالیستی فکر محالی بود و اجرای صحنه رئالیستی هزینه‌های زیادی دارد.
وی در ادامه گفت: به خاطر رویکرد شاعرانه‌ای که در نمایشنامه بود، سعی کردیم در مرز‌های خیال پیش برویم. این نمایشنامه به ما این امکان را داد تا با صحنه انتزاعی و نمادین کار را پیش ببریم و فضای استعاری تئاتر را بسازیم. همان گونه که شکسپیر در نمایشنامه هایش اشاره می‌کند «اجازه دهیم تماشاگر با تخیل خود در ذهن داستان را بسازد». تلاش کردم در اجرا روی مرز احساسات و خیال‌های مخاطب کار کنم و بکوشم احساسات آن را بیشتر هدف قرار دهم و در اجرای صحنه‌ای به متن وفادار باشم.
وی درباره انتخاب بازیگران این اثر اظهار کرد: متن به ما می‌گفت که بازیگران را از بین افراد باسابقه و کار کرده تئاتری انتخاب کنیم. ندا گلرنگی، مینا شجاعیان، نازنین نادرپور، پریناز لطف الهی و نوجوان دوازده ساله پرهام رویین تشکیل می‌دهند. بجز بازیگر نوجوان باقی بازیگران از کار کرده‌های تئاتر هستند.
این هنرمند درباره تجربه فیلم تئاتر گفت: در اکران فیلم تئاتر در جشنواره تئاتر مقاومت چه به لحاظ حسی و دنبال کردن قصه بازخورد‌های خوبی گرفتیم. این اثر مخاطب را خسته نکرده و اعتمادش را برای تماشای تئاتر جلب کرده بود. موضوع و نحوه کار بیان بدیعی است و از این منظر کمتر به جنگ پرداخته شده است.
بدون دیدگاه