«کرونا» فقط زمان ابتلای سلبریتی‌ها مهم است؟

به گزارش باکس افیس ایران: آرش برومند صدابردار سینما می‌گوید بیماری کرونا وقتی بین اهالی سینما مهم می‌شود که یک سلبریتی دچارش شود، وگرنه عوامل پشت صحنه شهروند درجه دو هستند و گویی ابتلای آن‌ها مهم نیست!

آرش برومند صدابردار سینما درباره جدیدترین فعالیت‌های خود در شرایط نامساعد تولید در سینما گفت: ما جزو آن دسته از دوستانی نیستیم که وابسته و مدام مشغول به کار باشیم، چون یک سری از دوستان تیم‌هایی دارند که مدام با همان‌ها هم کار می‌کنند. اما من جزو این دسته‌ها نیستم. با این وجود سال گذشته فیلم سینمایی «سگ بند» را کار کردم که آماده نمایش است. همچنین حدود یک ماه و نیم پیش صدابرداری فیلم سینمایی «قاموس» به کارگردانی علی براتی را به اتمام رساندم.

وی افزود: واقعیت این است که وقتی امنیت شغلی وجود نداشته باشد، باید انتظار بیکاری افراد و مشکلاتشان در حوزه تأمین معاش را هم داشته باشیم. ما حتی بیمه هم نیستیم. در چنین شرایطی که بسیاری بیکار هستند، خیلی از بچه‌ها هم مشغول به کار هستند یعنی حتی از اول سال یک روز هم بیکار نبوده‌اند.

این صدابردار ادامه داد: البته من هم معتقدم که همه باید کار کنند ولی حرف من این است که در این شرایط افرادی که در دایره خاصی قرار دارند، بی وقفه مشغول به کار هستند. من همان حرفی را می‌زنم که خیلی از بازیگرانی که تا چند سال پیش سوپراستار بودند، اما حالا کار چندانی به آن‌ها پیشنهاد داده نمی‌شود، می‌گویند. یعنی این یک دیالوگ مشترک است. من این را هم می‌دانم که آدم‌ها حق انتخاب دارند تا برگزینند که چه کسی با آن‌ها همکاری کند ولی در این سینما شرایط به گونه‌ای است که ما از بسیاری می‌شنویم که از همکاری قبلی خود ناراضی بودند ولی در همکاری جدید دوباره سراغ همان‌ها رفته‌اند.

در شرایط فعلی همه افراد جامعه ما دچار مشکل هستند ولی باز می‌بینیم که یک بخشی از همین آدم‌هایی که دچار مشکل هستند، نسبت به بقیه سود بیشتری می‌برند یعنی اصول درستی بنا نشده است
برومند عنوان کرد: من احساس می‌کنم آدم‌ها به واسطه توانمندی‌های خود به پروژه‌ها دعوت نمی‌شوند، اتفاقاً این روابط است که در این میان تعیین‌کننده است؛ روابط اجتماعی یا روابطی دیگر. در شرایط فعلی همه افراد جامعه ما دچار مشکل هستند ولی باز می‌بینیم که یک بخشی از همین آدم‌هایی که دچار مشکل هستند، نسبت به بقیه سود بیشتری می‌برند یعنی اصول درستی بنا نشده است.

این صدابردار با اشاره به نقش صنف در سامان‌دهی این شرایط گفت: فعالیت‌هایی که در انجمن صدابرداران اتفاق می‌افتد به لحاظ عمومی درست است اما با این حال رضایت ما جلب نمی‌شود، وقتی تبعیض قائل می‌شوند این موضوع حتی در کار هم پیش می‌آید. چون همه این‌ها مانند یک زنجیره به هم وصل هستند.

وی افزود: برای مثال سال گذشته وامی به انجمن صدابرداران بابت خرید و تجهیز لوازم اختصاص پیدا کرد که به هر نفر ۱۵۰ میلیون داده می‌شد من اصلاً نفهمیدم این وام چه شد و چگونه بین افراد تقسیم شد. به ما گفتند لیستی بابت خرید و تجهیز لوازم به ما بدهید و ما موضوع را بررسی می‌کنیم. در نهایت این وام بین همکاران ما تقسیم شد بعد من اعتراض کردم که این وام بر اساس چه معیاری بین افراد تقسیم شده است اگر بنا بر پرکاری باشد من صدابردار کم کاری نیستم، اگر بنا به لیست باشد که من هم لیست دادم و… در صورتی که من اطلاع دارم دوستانی که از ما به لحاظ کاری، سنی و صنفی رتبه پایین‌تری داشتند مشمول دریافت این وام شدند. حتی دوستان دیگری لوازم خوبی هم داشتند این وام را دریافت کردند. می‌خواهم بگویم در این میان اتفاقی به نام روابط رخ می‌دهد و این رابطه‌هاست که همه چیز را خراب می‌کند وگرنه همین الان در سینمای ایران تعدادی فیلم کار می‌شود که برخی بچه‌ها همیشه در پروژه‌ها حضور دارند.

برومند با بیان اینکه همه حتی در این شرایط هم باید کار کنند، توضیح داد: ما اگر کار نکنیم معیشتمان دچار مشکل می‌شود ضمن اینکه وقتی به ما پیشنهاد کار می‌شود ما آگاهانه آن پروژه را قبول می‌کنیم کسی ما را وادار به انجام کاری نمی‌کند، می‌دانیم که شرایط کرونایی حاکم است و سختی‌ها و خطراتی دارد بنابراین آگاهانه آن را می‌پذیریم. من شنیده‌ایم برخی از دوستان اعتراض می‌کنند که تهیه‌کننده در این شرایط باید دست به کارهایی بزند تا سلامت آنها دچار مشکل نشود، ولی این دوستان عزیز که می‌دانند شرایط کرونایی حاکم است پس چرا کار را قبول می‌کنند.

وی اظهار کرد: به نظرم با ابتلای برخی از سلبریتی ها به بیماری کرونا، تازه این بیماری مهم می‌شود، مثلاً اگر امثال من دچار این بیماری شویم، برای کسی مهم نیست چون ما عوامل پشت دوربین و به نوعی شهروند درجه دوم هستیم! نکته دیگر اما این است که باید دید واقعاً سر صحنه فیلمبرداری این اتفاق برایشان رخ داده یا جای دیگر.

برومند در پایان گفت: باید شرایط خودمان را بسنجیم، چطور وقتی سر پروژه می‌رویم و دریافتی داریم حالمان خوب است و اصلاً فکر نمی‌کنیم که کرونایی وجود دارد، ولی وقتی مبتلا می‌شویم دیگران را مقصر می‌دانیم. به نظرم اگر افراد خودشان مراعات کنند اتفاقی نمی‌افتد اما برای مثال برخی از بازیگران می‌گویند من نمی‌توانم ماسک بزنم این افراد پس چرا پروژه را قبول می‌کنند؟