امیر زبده در چالش کورش کبیری

به گزارش باکس افیس ایران: از ۱۹ سالگی وارد حوزه مدلینگ شد و اولین عکاسی مدلینگ رو هم تو سن ۲۰ سالگی شروع کرد. وقتی هنوز ۲۳ ساله بود تبدیل به یک مدل ایرانی برای برند کت و شلوار آلمانی دش شد.

تا اولین حضور حرفه ایش تو عرصه فوتومدلینگ رقم بخوره. قبول پیشنهاد مدلینگ برای نمایندگی های عینک و ساعت هم قدمهای بعدیش تو صنعت مد بود. سالها کار و فعالیت تو حوزه مد از این مدل ایرانی یک چهره موندگار ساخت، طوری که ازش به عنوان پدر مدلینگ ایران نام برده میشه.

خروجی تجربه های موفقش تو حوزه مد و همکاریش با برندهای مختلف ایرانی و خارجی تاسیس مدرسه مدلینگ در سال ۱۳۸۹ بود؛ مدرسه ای که با هدف ارتقای فرهنگ لباس پوشیدن تو کشورمون ساخته شد. چاپ کتاب راهنمای عملی مدلینگ و دریافت تقدیرنامه از همایش های برندینگ هم دستاوردهای دیگه ای از این مدل ایرانیست. بالا رفتن از نردبان موفقیت اما فقط به حوزه مد و پوشاک محدود نمیشه، این فرد کسیه که الان داره قدم های محکم تری تو عرصه سینما برمیداره.

خودش بر این باوره که مدلینگ شغلشه ولی سینما جاییه که می تونه استعدادهای تازه ای از خودشو به نمایش بگذاره. اینها خلاصه ای از چیزهاییه که «امیر زبده» تو گفتگوی امروزش با چالش با ما در میون گذاشته. با ما همراه باشید.

بذار از اینجا شروع کنیم؛ اصلا مدلینگ چیه؟

مدلینگ یه علم و درواقع یه صنعته که هم شامل اشخاصی میشه کهمیتونن توی اون فعالیت بکنن و هم شامل اشیا و اجسامی میشه که تو اون حوزه حضوردارن. درواقع یه مدل باعث میشه که یه شی و یا یک کالا بیشتر دیده بشه و بیشتر بهفروش برسه. تو حوزه مدلینگ همه می تونن کالای خودشونو تبلیغ بکنن و اونو به نمایشبذارن.

چند نوع مدلینگ وجود داره؟

یه نوع از مدلینگ، فوتومدلینگه که درواقع همون عکاسی ازمدله. یه نوع دیگه از مدلینگ هم بهش میگن کت واک، یعنی حالتی که تو اون مدل رویاستیج راه میره تا کالاها در معرض دید عموم قرار بگیره.

تو تمرکزت بیشتر روی فوتومدلینگ بوده و یا کتواک هم انجام دادی؟

من از سن ۱۹ سالگی وارد حوزه مدلینگ شدم. اوایل شروع به کارمکت واک هم انجام دادم و اولین عکاسی مدلینگ رو هم تو سن ۲۰ سالگی با یکی ازکارگردانای مطرح سینما شروع کردم و بعد از اون رفته رفته قدم های بزرگتری تو عرصهمدلینگ برداشتم.

ورود به عرصه مدلینگ به خواست خودت بود؟

نه؛ این خواست شخصی من نبود. همیشه وارد هرجایی که می شدمبه من می گفتن که استایل خوبی داری و حرکات و ایستایی بدنت مناسبه. خودمم همیشهژست های خاصی می گرفتم که به عرصه مدلینگ می اومد.

چجوری وارد این حوزه شدی؟ یعنی خودت وارد اینعرصه شدی و یا کسی مشوق حضورت تو این عرصه بود؟

ورود من به این عرصه خیلی اتفاقی بود. زمانی که برای تهیهیک کت و شلوار خاص از برند دش آلمان که نمایندگیش تو ایران بود مراجعه کردم صاحببرند به من پیشنهاد کرد که مدل برندش بشم. من قبول کردم و این تعامل باعث شد که هممن به عنوان یه مدل دیده بشم و هم برندی که با اون کار می کردم بیشتر دیده بشه. تاجایی که یادم میاد این موضوع مربوط به سال ۲۰۰۳ میلادیه که عکسای منو روی بیلبوردو درب ورودی جردن نصب کردن.

پس درواقع تو مدل ایرانی این برند آلمانی شدهبودی؟

آره درسته؛ من یهمدل ایرانی بودم برای یک برند آلمانی. یه بار هم که همراه زن داییم به یه عینکفروشی به اسم سلیم اپتیک رفتیم در حالی که داشتم عینکها رو تست می کردم یه خانمدکتری اونجا به من گفتن که عینکها به استایل صورتت میاد. زن داییم گفت که این خودشاصلا مدله و همین باعث شد که وارد حوزه مدلینگ برای تبلیغ عینک هم بشم. بنابراینحضورم تو این عرصه با همکاری با برندهای مختلف در حال شکل گرفتن بود و من بعد ازاون تونستم پله های موفقیت توی این حوزه رو بالا برم.

مدل خوب چهفاکتورهایی داره؟ یعنی تو چه فاکتورهایی داری که تونستی تبدیل به یک سوپر مدل بشی؟

سوپر مدل کسیه که عکسش رو مجله های مختلف دیده بشه. در کل یه مدلینگ مرد باید جذابیت خاصی داشته باشه، یعنی اینکه وقتی مردم عکسشو می بینن کمتر از ۵ ثانیه چهره اش تو ذهن مردم نقش ببنده. اولین فاکتور برای یه مدل خوب بودن اینه که تناسب اندام داشته باشی؛ منظورم این نیست که یه مدل حتما باید ۲ متر قد داشته باشه.

مثلا یه مدل معروفی به اسم آقای دیوید گندی که برای برند دولچه و گابانا کار می کنه قدش حدودا ۱ متر و ۸۷ سانته ولی تناسب اندام خوبی داره. شانول پری هم که یکی از سوپرمدل های معروف دنیاست قد ۱ متر و ۸۲ سانتی داره. یه مثال سینمایی هم آلن دلونه که قد حدودا ۱ متر و ۸۳ سانتی داره اما بسیار خوش استایله.

آلن دلون یه شخصیت کاریزماتیک و صورت و چهره بسیار جذابی هم داره. بنابراین شرط اول برای مدل بودن داشتن تناسب اندام و درواقع داشتن یه جذابیت و کاراکتریه که بتونه با بیننده ها ارتباط برقرار کنه.

یه مدل خودش انتخاب می کنه که چه چهره ای داشته باشه؟ تاجایی که من دیدم تو به عنوان یه مدل استایل ثابتی داری و چهره ات در طول این سالهاتغییر نکرده.

برای یه مدل خیلی خوبه که گه گداری چهره و استایلش رو عوض کنه. اما من چون جدیدا وارد سینما شدم ترجیح می دم که بعد از ورود به سینما استایلم و فرمت چهره م رو عوض کنم. در آخرین فیلمی که بازی کردم به اسم ویترین، اول فیلم نقش خیاط رو بازی می کنم که بعد تبدیل به مدل می شم. توی این فیلم داستانی چهره و فرمت صورتم کاملا متفاوته.

اما در کل این حرف درستیه که یه مدل باید مدام در حال رصد کردن چهره اش باشه تا بفهمه که چی به چهره اش میاد. خیلی از مدل های دنیا ته ریش میذارن چون صورت رو استخونی تر نشون میده و چهره متفاوتی از مدل ها رو به نمایش میذاره. من ۱۹ سال پیش روزی یه ساعت سوت می زدم که صورتم لاغرتر و استخونی تر بشه. حتی آدامس سقز که خیلی سفته رو از عطاری می خریدم و اونو می جویدم تا فرمت صورتم به شکلی که باید تبدیل بشه.

کسی بهت توصیه کرده بود که این کارا رو انجام بدی؟

نه من خودم بر اساس تجربیاتی که بقیه مدلا داشتن و بر اساس فیلمایی که توی یوتیوب از مدلای معروف دنیا دیده بودم فهمیده بودم که چه کارایی می تونه برای شکل دهی به فرمت دادن به صورت یه مدل نتیجه بخش باشه. دلیلش اینه که حرفه مدلینگ برام خیلی جدی بود و من به طور جد پیگیرش بودم.

البته این حرفه برای من اولش مثل یه سرگرمی بود که بعدها تبدیل به یه شغل شد. حدود ۱۸ سال پیش عکس منو روی بیلبورد زدن تا نشون بدن که کسی هست که می تونه برای مردم جذاب باشه؛ یادم میاد اون زمان برند ایکات برند معروفی بود اما من هیچ وقت با این برند کار نکردم چون خیلی از برندهای ایرانی هستن که بهای زیادی به مدلا نمی دن و دستمزدی به مدلا پرداخت نمی کنن. بنابراین من لزومی نمی دیدم با صاحبای چنین برندهایی کار کنم.

تو همه عکسهایی که تو مجلات مختلف ازت می بینم یه چیز جالبو بامزه داری؛ اونم اینه که نگاه خوبی داری.

آره، یکی از فاکتورهای یه مدل خوب بودن اینه که یه نگاه خوبداشته باشی. مهم ترین عامل تو سینما نگاه درست داشتنه. اینکه بتونی با نگاهتبخندی، گریه کنی و حتی خشم و نفرت و دوست داشتن رو نشان بدی. پس یکی از فاکتورهایاساسی تو حوزه مدل و فشن و فوتوشوتینگ رو نگاه درست می دونم.

درسته، ولی تمام احساسات فرد قراره از یک فریم که تو جلد مجلاتوجود داره خارج بشه. سوالم اینه که تو لحظه عکاسی به چی فکر می کنی که بتونی ایناحساسات رو نشان بدی؟

چیزی که همیشه به شاگردام می گم اینه که برای اینکه بتونننگاه درست داشته باشن ۱۰ ثانیه قبل از شات گرفتن چشماشونو ببندن و تو لحظه عکاسیچشماشونو باز کنن و به چیزی فکر نکنن. من همیشه فکر می کردم که چشمایی معمولی دارمو نمی تونم نگاه خوبی داشته باشم اما بیشتر افرادی که با من در ارتباط بودن به منمی گفتن که یکی از بهترین نگاه ها رو دارم و می تونم نگاه درستی به دوربین نشونبدم.

تو زمان شوتینگ عکاسی به موضوع خاصی هم فکر می کنی؟ و یافقط رو عکاسی و ژست گرفتن تمرکز می کنی؟

نه، عکاسی از مدلینگ مثل بازیگری نیست که وقتی بخوای گریهکنی به اتفاقات قبلی زندگی ات فکر کنی.

نه بحث من فقط گریه کردن نیست و نمی خوام از حافظه عاطفیاستفاده کنم. بحثم اینه که تو زمان عکاسی به اینکه به چه کسی و به چه دلیلی دارمنگاه می کنم فکر می کنی؟

نه، یه سری فاکتورهای حوزه سینما و حوزه مد به هم نزدیکن و ایندو تا تو یه سری از فاکتورها هم با هم اختلاف دارن. حوزه اختلاف این دو تا جاییهکه تو سینما به کاراکتر شخصیت داده می شه ولی تو حوزه مد فقط یه شخصیت تئاتری ازفرد درمیارن چون دیالوگی وجود نداره و مدل فقط باید با گفتار بدنی و میمیک صورت بامخاطب و محصول ارتباط برقرار کنه. به این مقوله تو حوزه مد روانشناسی در مد هم میگن،یعنی اینکه باید با اون کالا و یا محصول ارتباط روانی برقرار کنی تا محصول به شکلبهتری به مردم نشون داده بشه.

یعنی چه کار خاصی انجام می دی؟ مثلا اگه بخوای لباس تنتو درمعرض دید بذاری چیکار می کنی؟

اگه بخوام یه تی شرت رو به مردم نشون بدم بدنم رو سفت تر میکنم که جذب بدنم بشه و به بهتر دیده شدنش کمک کنه. اگه بخوام تبلیغ گوشی انجام بدملبخند به لب هام میارم و حتی با چشمام میخندم تا حس خوبی رو از گوشی به مخاطب القاکنم. برای اینکه یه مبلمان رو هم تبلیغ کنم به شکل کاراکتری روی مبل می شینم کهانگار من رئیسم و مبل حس ریاست رو به من منتقل می کنه.

از دستات چه استفاده ای می کنی؟

از دستام زمانی استفاده می کنم که بخوام یه پرفورمنسی رو تومدلینگ نشون بدم. سرکلاس هم به شاگردام همیشه می گم که اگه می خواید حس دستتوندرست دربیاد با دستتون بازی کنید و یه جایی اونو متوقف کنید، یعنی به صورت خیلیعادی دستها رو باز و بسته کنید بدون اینکه به اون فکر کنید.

بذار سوالمو جور دیگه ای بپرسم. وقتی تو یه جایی به پله میخوریم ناخودآگاه از پله بالا و یا پایین می ریم و هیچ وقت فکر نمی کنیم که با پایچپ بریم و یا پای راست؛ و یا وقتی به دستگیره های در می رسیم ناخودآگاه درو باز ویا بسته می کنیم. حسی که تو با دستات می گیری جزو ناخودآگاهت شده؟ مثلا تو موقعیتعکاسی به این فکر می کنی که دستتو تو چه حالتی نگاه داری و یا این حس وارد ذات وغریزه ات شده و این کارو به صورت ناخوداگاه انجام می دی؟

این اتفاق به صورت ناخودآگاه می افته. مثلا من همیشه می گمیه مرد زمان نشستن دو تا زانوهاش رو نباید روی هم بذاره و این چیزیه که به صورتناخوداگاه همیشه انجامش می دم.

مساله دیگه ای که در مورد تو صدق می کنه اینه که رها همهستی؛ درسته؟ و اینکه رهایی برای مدلینگ خوبه؟

رها بودن به طور کلی خوبه به ویژه تو زمان شوتینگ عکاسی.یعنی یه مدل باید رها باشه و خودش رو آزاد کنه. اما اگه یه مدل تو جمعی قرار بگیرهو بخواد خودش رو نشون بده باید یه مقدار با حالتی که تو زمان عکاسی داره تفاوتداشته باشه. یعنی به عضلات بدن و پا کاراکتر بده که دیگران بدونن با بقیه متفاوته؛چه تو طرز نشستن و چه تو طرز نگاه کردن و عضلات صورت. به طور کلی رها بودن یکی ازفاکتورهاییه که تو زمان شوتینگ عکاسی خیلی لازمه.

بیشتر عکاسیهات تو استودیو اتفاق می افته؟

عکاسیها بیشتر تو محیط داخلی انجام می شه و من به شخصهعکاسی داخلی با فون خاکستری رو بیشتر می پسندم، چون در حال حاضر تو دنیا هم عکاسی هابا فون خاکستری انجام می شه. با این حال عکاسی بیرونی رو ترجیح می دم چون نورخورشید و رفلکتور در دسترسه.

از جوابایی که دادی می خوام به جای دیگه ای برسم. گفتی داخلاستودیو کار می کنی اما ترجیح خودت اینه که بیرون و زیر نور طبیعی خورشید کار کنی.اما تو استودیو نورپردازی وجود داره و تو به عنوان یک مدلینگ جلوی نورپردازی قرارمی گیری و با خودت میگی که الان نور از این طرف تابیده و با توجه به شناختی که ازصورتت داری ساعتها به خودت نگاه می کنی که کدوم زاویه چهره ام مقابل دوربین قرار بگیرهو درواقع به این فکر می کنی که چجوری به دوربین نگاه کنم تو زمان عکاسی. بنابراین نورپردازیبرات اهمیت داره؟ یعنی دقت می کنی که زاویه نور از کدوم طرف تابیده؟

چون نور کول لایت، فیل لایت و بلک لایت رو می شناسم به ایننورا عادت کردم. اوایل کار این مساله برام اهمیت داشت اما الان دیگه برام اهمیتینداره، چون باهاش اخت شدم و این رو می دونم که باید کجا بایستم تا فرم بینی قوسدارم صاف و کات صورتم مثل قدیم بیفته، چون صورت کات دار برای یه مدل خیلی مهمه. صورتنچرال هم برای یه مدل خیلی اهمیت داره یعنی نباید به بینی و ابروت دست بزنی. هرچندفرم بینی من برای مدلینگ خوب نیست ولی من بینیم رو عمل نکردم با این حال اینقد سرشوتینگ های عکاسی رفتم که می دونم باید به چه حالتی قرار بگیرم که بینیم بهتر دیدهبشه. این مساله با توجه به شناختی که از نورا دارم اتفاق می افته.

یعنی از قبل نگاه می کنی که بیینی زاویه نورا کجاست؟

ببین عکاس هم تو این مساله به من کمک زیادی می کنه. یکی ازانواع ارتباطات خوب، ارتباط بین یه مدل با عکاسه، مثل رابطه یه بازیگر باکارگردان. من با عکاسای حرفه ایم همیشه رابطه خوبی دارم و حتی با عکاسای آماتوریکه کار می کردم هم راحت بودم و اجازه نمیدادم که اونا اذیت بشن.

این ارتباط رو چجوری بدست میاری؟ یعنی تو و عکاس با همتعامل می کنید که حرکات و زاویه ها چجوری باشه؟

خیلی از عکاسای حرفه ای عکس رو به ما نشون نمی دن. اگه عکسرو به ما نشون بدن می تونیم متوجه ایراد خودمون بشیم و دفعه بعد تکرارش نکنیم. بهطور کلی سعی می کنم رابطه ام با عکاسا صمیمی تر باشه. در حال حاضر چون خیلی ازعکاسا منو می شناسن رابطه ام با اونا اونقدر خوب و صمیمی می شه که خروجی کار هم بههمون اندازه عالی و پرفکت میشه.

بنابراین میشه گفت رابطه خوب با عکاس خروجی کار رو مفیدتر وبهتر می کنه؟

آره، یکی از درسهای مد و فشن و مدلینگ هم اینه که بایدرابطه مدل با عکاس خوب باشه.

قصد داری وارد حوزه بازیگری هم بشی. رابطه ت با بازیگری چطوریه؟

بازیگری کار خیلی سختیه و اصلا قابل قیاس با کار مدلینگ نیست، اما فیلم ویترین که اخیرا تو اون بازی کردم واقعا درس بازیگری به من یاد داد. این فیلم طوری بود که فهمیدم بازیگر واقعا سختی می کشه. مثلا من ساعت ۸ شب گریم می شدم و ساعت ۱۰ صبح از من پلان می گرفتن.

این سکانس ها توی یه بوتیکی تو پاسداران گرفته می شد، ولی من اصلا متوجه اینکه تو خیابان پاسداران بودیم نمی شدم. توی این فیلم نقش یه مانکن رو بازی می کردم، درواقع یه خیاطی که تبدیل به مانکن می شد. سکانس نهایی فیلم که بسیار عالی شده بود همون ۱۰ صبحی بود که من واقعا پاسداران رو نمی دیدم. همینجا بود که فهمیدم بازیگری دنیای دیگه ای داره. خیلی لاکچری سر کار مد می رفتم اما تو بازیگری دیگه شکسته شدم و افتادم. ولی من واقعا بازیگری رو دوست دارم.

در حال حاضر هدف بازیگری رو دنبال می کنی؟

آره من بازیگری رو الان بیشتر دوست دارم. مدلینگ شغل منه.مثل طراحای لباسی که اهمیت زیادی به بدنشون نمی دن چون پدر این کار شدن؛ من هم مثلاونا هستم. مدلینگ تو خون و ذات من و درواقع مثل بچمه اما الان می خوام یه چیزدیگه ای رو از خودم رو کنم.

در مورد بازیگری در حال خوندن چیزی هستی؟ یعنی مطالعه انجاممی دی؟

نه، بازیگری رو به صورت تجربی یاد گرفتم. مثلا اولش تو یهفیلم کوتاه ۹ دقیقه ای بازی کردم.

منظورم اینه که به همون اندازه که برای مدلینگ وقت گذاشتیبرای بازیگری هم می خوای وقت بذاری؟

این تو توان من نیست و می خوام فقط به صورت تجربی بازیگریرو یاد بگیرم. پدرم به من می گفت که تو هیچ کاری ادعا نکن، چون ممکنه که تحصیلاتیه کاری رو هم داشته باشی اما یه استادکار تو رو بخوابونه. این حرف کاملا درست بودچون یه استادکار تجربه داره و به نظر من تجربه تو هر کاری حرف اول رو می زنه. اگهچیزی رو به صورت تجربی یاد بگیری خیلی بهتره. البته منظورم این نیست که تحصیلات آکادمیک نمی تونه خوب باشه.

نه بحث من تحصیلات آکادمیک نیست، بحث من اینه که این تجربهرو چجوری می خوای بدست بیاری؟ مثلا وارد تئاتر می شی یا با بچه هایی که فیلم کوتاهدرست می کنن همکاری می کنی؟ یا نمایش نامه میخونی؟ فیلم نامه می خونی؟ نقش ها روبرای خودت اتود می زنی؟

فیلنامه زیاد خوندم و اتود هم اگه وقت داشته باشم گه گداریجلوی آینه انجام می دم اما کلاس بازیگری رو با اینکه به من پیشنهاد دادن که برماما متاسفانه فرصت اون رو نداشتم به کلاس بازیگری برم و در خدمت اساتید بزرگواربازیگری که از دوستان من هستن باشم و با اونها کار کنم. می دونم که برای بازیگریراه زیادی در پیش دارم و تو بازیگری به فکر اسب رویایی مد و فشن نیستم؛ برای رسیدنبه اسب رویایی تو سینما راه زیادی مونده. مگه اینکه شانس بیارم. تو سینما اول ازهر چیزی شانس مهمه و خوب می شد که همونطور که تو عرصه مدلینگ شانس به من روی آوردتو عرصه سینما هم تکرار می شد ولی خب تو حوزه سینما راه درازی پیش رو دارم.

الان که می خوای وارد عرصه بازیگری بشی میونه ت با بازیگراییکه می بینی استایلشون رو حفظ نمی کنن چطوریه؟ به طور کلی با آدمایی که می بینیبرای مدلینگ خوبن اما فاکتورای لازمو رعایت نمی کنن میونه ات چطوریه؟

یه سالی تو جشن حافظ تو کارت دعوت قید شده بود که لطفا با کتو شلوار تشریف بیاورید. اما یه بازیگر معروف سینمای ایران با پوتین وارد جشن شدهبود. هرچن جشن حافظ در مقایسه با جشنای خانه سینما و غیره جشن خیلی رسمی ای نبود؛ البتهمنظور من این نیست که جشن حافظ جشن مهمی نیست و علی معلم اسطوره منه و بسیار دوستشداشتم، منظور من فقط اینه که روی کارت دعوت قید شده بود که پوشش رو با کت و شلواررعایت کنید و این برام خیلی جالب بود. برای یه بازیگر واقعا پوشش مهمه. لازم نیستکت و شلوار خیلی گرون قیمت بپوشی فقط یه تیپ معقولی که به چهره ات بیاد لازمه. هرلباسی که می پوشی باید به پوست صورتت بیاد به رنگ ابروها و موهات و چشمهات بیاد و طوریباشه که لباس و کفشهات رو هم با اون بتونی ست کنی. متاسفانه ما ایرونیا تو زمینهخودآرایی اطلاعات زیادی نداریم.

یه کتاب به اسم مدلینگ هم تالیف کردی؟

آره؛ یه کتاب مدلینگ بر اساس الگوهای ایرانی- اسلامی تالیفکردم و از حرفای ائمه هم توی اون استفاده کردم چون به ائمه اعتقاد دارم. امام رضا روواقعا دوست دارم.

توی این کتاب به آداب سخنوری و آداب زبان بدن اشاره کردیدرسته؟

آره یه سری آرشیوه از سخنان افراد بزرگ و یه سری همتجربیاتیه که تو این چند سال جلوی دوربین داشتم. کتاب خوبی بود و به نظر من ایرادینداشت و دو یا سه سال پیش که تو تهران پخش شد فروش خوبی داشت اما نظر افرادی که تووزارت ارشاد بودن این بود که چاپ این کتاب باید متوقف بشه. بهرحال تو هر کشوریباید به قوانین و مقرراتش احترام گذاشت.

به نظر خودت چیزی بوده که ازت نپرسیده باشم؟

چیزی که برای من جالبه اینه که الان تو ایران برندایی که درحال کار و فعالیت هستن اکثرا لوگوهاشونو از خارج از کشور میارن. بهتره از بچه هایداخل کشور استفاده کنن. این مساله برای مدلینگ های داخلی خوبه و به اونها تو عرصهمد کمک می کنه. چن وقت پیش با یکی از صاحبای برندهای معروف صحبت می کردم و می گفتکه مدلهامون رو از ایتالیا میاریم. متاسفانه به مدلینگ های داخلی توجه زیادی نمیشه و خیلی از اونها بیکارن و بعضیاشونم سرکار رفتن. کاش توجه بیشتری به بچه هایایرانی بکنن.

تو گفتی شاگرد هم داری؟ به شاگردهات آموزش مدلینگ می دی؟

آره به اونا آموزش مد و بهپوشی می دم.

یعنی به اونا می گی که چی بپوشن؟

درواقع یه استایلیست میاریم، ست کردن و راه رفتن و نگاهکردن درست و سربرگردوندن و نشستن و به طور کلی آداب رفتارهای انسانی در مد رو بهاونها یاد می دیم. ممکنه یکی بگه آداب رفتارهای انسانی در مد چیه. یه سری آداب واصول تو حوزه مد وجود داره که به اون رفتارهای انسانی تو مد می گن.

تو عکسا خودت انتخاب می کنی که کدوم ژست عکس بشه و یا عکاسو برند انتخاب می کنن؟

اوایل کار به این مساله اهمیت زیادی می دادم، اما الان خودعکاس و ترجیحا برند انتخاب می کنه که چه ژستی داشته باشم. نمیشه نسبت به عکس بدیکه برند استفاده می کنه اعتراض کرد چون سلیقه برنده. وقتی به برند می گن که ازفلان مدل استفاده کن مدل هم دیگه حق اینو نداره که بگه کدوم عکس رو استفاده کن.

منظورم اینه که تو لحظه عکاسی وقتی مثلا دستتو روی سرت گرفتیعکاس بهت می گه که دستت رو کجای سرت بذاری و یا خودت اینو انتخاب می کنی؟

این یه مساله دیگه ست تو عرصه مدلینگ. تو این عرصه گاهی یهکارفرما بر اساس یه سناریوی نوشته شده از تو چیزی می خواد و یه مدل حق نداره تصمیمبگیره که چیکار کنه. ولی یه مواقعی این اختیارو داری که با دستت بازی کنی. البتهبازی کردن با دست هم باید درست باشه چون گاهی دست می تونه صورت رو خراب کنه.

میونه ات با بچه هایی که این روزا تو فضای مجازی و تو سیستممد و فشن غرق شدن چطوریه؟ مثلا مادر پدرایی که برای بچه هاشون پیج انستاگرام درستمی کنن و یا دختر و پسرایی که برای خودشون پیج راه انداخته ان. اول از مادر و پدرابگو که بحث و جدل پشتش زیاده چون خیلیا میگن که بچه ها رو به سمت و سوی دیگه ایسوق می دن.

بهتره این سوال رو بپرسیم که اگه از بچگی درست پوشیدن رو بهما یاد بدن بهتر نیست؟ حداقلش اینه که فضای یه بچه عوض می شه و کمتر فساد تو جامعهشکل میگیره.

بنابراین موافق این هستی که پدر و مادرا بچه هاشون رو بهعکاسی ببرن؟

آره فقط تا حدی که بچه رو با پوشش اخت بدن و ست کردن لباسوبه بچه ها یاد بدن. این مساله بهتر از اینه که بچه بزرگ بشه و بره دنبال موادمخدر.

منظور من همین دوره بچگی کودکه. اینکه به فکر بازی کردن نباشهو دنبال چیزی مثل مد باشه.

به نظر من اخت شدن با لباس می تونه روان بچه ها رو آروم کنهبه ویژه بچه هایی که حالتی پرخاش گونه دارن. هر فردی با هر پوششی وقتی میره جلویآینه و لباسهای مختلفی رو با هم ست می کنه از نظر روانشناسی هم خود به خود آروم ترمی شه.

پس به نظرت این مساله باعث آزار و اذیت کودکان نمی شه؟

اگه افراطی توی اون وجود نداشته باشه نه و حتی به کودک کمکمی کنه که حس روانیش نسبت به پوشش درست بشه.

در مورد بزگترا چطور؟ بلاگرها؟

اکثر بلاگرها برای کسب درآمد این کار رو انجام می دن.انستاگرام این میدان رو در اختیار این افراد قرار داده تا بنونن کسب درآمد بکنن.به نظر من انستاگرام و فیس بوک جاییه که می شه توش کارآفرینی کرد.

بنابراین موافق این هستی که بلاگرها از این طریق کسب درآمدمی کنن و به صنعت مد و فشن تو لطمه ای وارد نمی شه؟ و نمی گی که چرا اینا این کاروکردن؟

نه چنین چیزی نمی گم. من مد و سینما رو همیشه با هم مثال میزنم چون به هم نزدیک ان. سینما سلیقه ایه مد هم سلیقه ایه. موقعی که یه لباسی میپوشی ممکنه از دید یه شخصی زیبا باشه و از دید یه شخص دیگه زشت باشه. یا هزارانفیلم به جشنواره می رن و خیلی از فیلم ها با ساختاری قوی جایزه نمی گیرن، اما یه فیلمدیگه موفق به دریافت جایزه می شه. من به بحث های سیاسی کاری ندارم و فکر می کنم کهاین مسائل سلیقه ایه. بنابراین اگه کسی از من ایراد بگیره سلیقه اش محترمه. من نمیتونم بگم چرا این اومده این پستو گذاشته و به صنعت من خدشه وارد می کنه.

پس با این فضای دخترا و پسرا موافقی؟

آره ولی این مساله باید کشوری باشه. یه شخصی به من می گفتکه هرجا اسم مدلینگ میاد اگه خرابکاری بشه گردن تو می افته چون تو بنیان گذار اینصنعت تو کشور هستی. من تو جامعه ای زندگی کردم که همیشه سعی کردم از همون ابتدایکار با قوانینش پیش برم. اگر تو امریکا هم زندگی می کردم با قوانین امریکا پیش میرفتم و الان که تو ایران زندگی می کنم باید با قوانین ایران جلو میرم. کاری کهخلاف مقررات باشه رو انجام ندادم. تو کتابی که نوشتم هم خیلی از آرشیوها از صحبتهای پیامبراست. پس این کارا از نظر من ایرادی نداره فقط باید قانونی باشه.

اگه قرار باشه به بچه های این نسل که می خوان وارد عرصه مدو فشن بشن بگی که هدفی رو دنبال کنن بهشون چی می گی؟

به اونا می گم که مد رو به صورت تجربی یاد بگیرن نه به صورتآکادمیک چون تو ایران اصلا آکادمیک وجود نداره. تو جلسات عکاسی شرکت کنن و خودشونوبه هر بهایی نفروشن. تو کارای اول و دوم ایرادی نداره اما از کارای بعدی نگن که ماحاضریم بدون دریافت دستمزد کار کنیم. این باعث می شه که کارفرما هم حس بدی داشتهباشه و خود شخص هم حال خوبی نداره وقتی بخواد جایی بره و بدون دستمزد کار بکنه.هدفی که تعیین می کنم برای این افراد اینه که به هر قیمتی دیده نشن. اول کار دیدهشدن خوبه اما تو ادامه مسیر کسب درآمد مهمتره.

خارج از لباس و کت و شلوار شده جایی بری و از اون خوشتاومده باشه و خواسته باشی بدون دستمزد با اون کار کنی؟

آره، من مدلینگ ساعت رو خیلی دوست دارم. البته اونقدرپولدار نیستم که ساعت گرون استفاده کنم. اما در هر حال سعی کردم با برند ساعت بهنحوی مدارا کنم و یا به صورت تهاتری باهاشون کار کنم. یعنی می گم من مدل می شم اماساعت می گیرم جای دستمزد. مثلا یکی از برندهای ساعت برند polo سوئیس بود کهسال ۲۰۰۹ باهاش کار می کردم.

بزرگترین پشیمونی زندگیت چیه؟

این بوده که نتونستم با پدرم روز آخری که دیدمش خوبخداحافظی کنم و بعد از اون فوت کرد. خیلی خوش لباس و خوش تیپ بود و تو سن ۶۲ سالگیکه از دنیا رفت بهترین لباسها و استایل رو داشت ولی از کار مد خوشش نمی اومد وهمیشه می گفت به نظر من یه مطرب هستی. به نظر من اسم مطرب هم بد نیست و همیشه میگفتم که یه روز منو روی جلد مجله ها می بینی. وقتی روی مجله ها عکسای منو دید گفتتازه فهمیدم که تو برای صنعت مد چیکار کردی.

بزرگترین افتخار زندگیت چیه؟

بزرگترین افتخارم تو عرصه مد اینه که کلمه مدلینگ رو توایران جا انداختم. بزرگ ترین افتخار تو زندگیمم این بوده که با تلاش و سعی و بدونکمک کسی به اینجا رسیدم. خیلی از کسایی که دیدم با پشتوانه پدر و مادرشون تو عرصهمد خوش درخشیدن اما من دست روی زانوی خودم گذاشتم و ناامید نشدم. تو فیلم فرار ازشاوشنگ مورگان فریمن نامه ای رو از تیم رابینز می خونه که توش نوشته بهترین چیز توزندگی امیده و من هیچوقت ناامید نشدم.

سه تا از آرزوهات رو بگو؟

آرزوی اولم اینه که همیشه سلامت باشم. چون اگه سلامت نباشمنمی تونم کار کنم. آرزوی دومم اینه که بتونم یه روزی مادرم رو خوشحال کنم با رسیدنبه چیزی که دوست داره بهش برسه. سومین آرزوم هم اینه که بچه هایی که تو حوزه مد بامن کار کردن به جای خوبی برسن که خیلی از اونها رسیدن و خیلیا هم متوقف شدن که بخاطرهمین ناامیدی بوده.

هیچ سوال خودمونی هست که نپرسیده باشم؟

نه فقط چون یک شناخت نسبی ازت دارم خیلی دوست داشتم بدونمکه به کار مد علاقه داشتی؟

من به همه چیزهایی که به دیده شدن مربوط باشه علاقه دارم.یه بخشی از این دیده شدنه و بخش دیگه اون هم محبوبیته و بخشی از اون هم چیزهاییهکه از بچگی برامون جذاب بوده.

محبوبیت و شهرت رو من خیلی دوس دارم بخاطر اینکه شهرت برایآدم پول میاره. نه اینکه فقط من پول رو دوست داشته باشم همه پول رو دوس دارن ولیشهرت چیز خیلی خوبیه.

با پول به دیگران هم میشه کمک کرد. اگه مثلا صد میلیون پولداشته باشی و کاری با اون صد میلیون نداشته باشی این صد میلیون می تونه تقسیم بشهبین آدمای دیگه و دست و دل تو برای کمک کردن به بقیه آدما هم باز می شه.

من همیشه می گم زمانی که بتونی با پولی که داری یه آدم روخوشحال کنی تو خدای اون آدمی.

به نظر من خدا یعنی خود، وقتی می گیم به نام خدا یعنی بهخودت بیا خودت رو بشناس و معبود هم حتما به تو کمک می کنه. خدا برای همه خیر میخواد و اونقدر هم بیکرانه که می تونی ۱۱ میلیارد از خدا بگیری. چون همیشه می گه ازمن کم نخواه زیاد بخواه. صد میلیارد تو جهان بیکران خدا چیزی نیست.

در هر صورت آرزوی الانم اینه که شر ویروس کرونا هم کم بشه تا بتونیم راحت صحبت کنیم و با همدیگه دست بدیم. افراد زیادی قربانی شدن و تو عرصه سینما هم بزرگان زیادی رو از دست دادیم. انشالا که اتفاقهای خوبی بیفته و ما بزرگان دیگری رو از دست ندیم و برای مردم ایران هم آرزوی سلامتی می کنم و انشالا که همیشه پایدار و سلامت باشن.